تظاهرات
Pdf download Aufruf Farsiتظاهرات
شورش اجتماعی با حفظ یک متر فاصله
سلامتی و یک زندگی خوب برای همه
همبستگی و مبارزه طبقاتی بجای قوانین اضطراری
سه‌شنبه، ۲۲ دسامبر ۲۰، از ساعت ۱۵
پیتزا برای همه + گردهمایی،
ساعت ۱۸ تظاهرات
مکان: Meiselmarkt، U3 Johnstrasse
ما خسته و خشمگین هستیم. نیروهایمان به آخر رسیده. در میان یک بحران سلامتی و اقتصادی از ما خواسته می‌شود تا زندگی و ارتباطات اجتماعی‌مان را محدود کنیم و تحت شرایط دشوارتری به کار کردن ادامه دهیم یا بناچار ساعتهای کار را کمتر کنیم: کار در حد از پا افتادن، دیسک‌های آسیب‌دیده کمر یا فرسودگی روانی، اما پول در جیب‌مان بیشتر نمی‌شود.
چه کسی از مزیت داشتن یک آپارتمان بزرگ برخوردار است تا بتواند در آن برای خودش پناهگاهی داشته باشد؟ چرا همه محدودیت‌ها بیشتر شامل وقت آزاد می‌شوند و نه شامل محل کار؟ چرا باید در دوران پاندمی کارهای ساختمانی، تعمیرات و کارخانه‌ها همچنان برقرار باشند اما عمل‌های جراحی مهم در بیمارستانها بدلیل کمبود ظرفیت انجام نشوند؟ چرا جنگل‌تراشی در سراسر دنیا متوقف نمی‌شود، برغم این واقعیت که احتمال انتقال اپیدمی‌ها از جانوران به انسان با اینکار ۱۰۰٪ بیشتر خواهد شد؟
همبستگی بجای انزوا
محدودیت‌های مقرر شده از جانب قانون در تماس بین مردم برای بسیاری از جمله برای زنان و جامعه ال جی بی تی که دانسته طرح زندگی دگر‌جنس‌گراهنجاری را رد می‌کنند، از لحاظ اجتماعی و اغلب اقتصادی به معنای یک فاجعه است. انزوای اجتماعی، کودکانی که نیاز به توجه و رسیدگی دارند، افراد سالمند و بیمارانی که می‌بایست از آنها سرپرستی کرد. نگرانی‌های زندگی، ترس و تنهایی.
کارهای خانه‌داری مانند مسئولیت نگهداری از کودکان بجای بعهده‌گیری آن از جانب اجتماع هر چه بیشتر به محدوده شخصی تحمیل می‌شود. خانه‌های امن برای زنان و مراکز مشاوره کمتر می‌شوند، درحالیکه فشار پدر‌سالاری و کشتن زنان بدلیل جنسیت آنها افزایش پیدا می‌کند. ما نمی‌خواهیم که این مشکلات ما را نابود کنند و بهمین خاطر با سازماندهی به مقابله با آنها می‌پردازیم.
تنها افراد منتخب معدودی که صاحب خانه شخصی هستند می‌توانند که در این شرایط کارشان را براحتی در چهاردیواری خانه‌اشان انجام دهند. اغلب مردم اما در تنگنا زندگی می‌کنند. در اتریش پناهجویان در کمپ‌ها زندانی هستند و ۱۰ نفر بایست یک فضا (اتاق) را با یکدیگر تقسیم کنند. افراد بی‌خانمان به مکانهای عمومی راه ندارند و همه کس امکان پیروی از اصول بهداشتی و حفظ فاصله را ندارد.
نام بحران کاپیتالیسم است
پاندمی واقعیت‌های زندگی ما را تشدید می‌کند. اما از «بحران کرونا» استفاده می‌شود تا سرپوشی برای بحران کاپیتالیسم از سال ۲۰۰۸ باشد. آنچه که ما درحال حاضر تجربه می‌کنیم- بطور مثال در حوزه درمانی و اجتماعی- نقاط ضعف خود را پیش از کرونا داشته‌اند. نتیجه صرفه‌جویی کردن در این بخشها اکنون بوضوح خود را نشان می‌هد.
پول ما را بجای کف‌زدن به ما بدهید. ما حاضر نیستیم تاوان بحران شما را بپردازیم.
دولت همزمان میلیاردها پول را بین شرکت‌های هواپیمایی که به محیط‌زیست آسیب می‌رسانند، تقسیم می‌کند، تسهیلات در اختیار کمپانی‌های بزرگ قرار می‌دهد و دستگاه نظامی و امنیتی پلیس را وسیع‌تر می‌کند. سهم کارمندان بخش فروش یک کوپن است و برای پرسنل بیمارستانها کف‌زده می‌شود، بجای آنکه به درخواست آنها برای اقدامات ایمنی لازم، سرپرستی مجانی از کودکان و افزایش حقوق در عین کاهش ساعتهای کار اعتنایی شود. کارگران سلاخ‌خانه‌ها ناچارند که بکار خود ادامه بدهند. تولید در بخش گوشت صنعتی همچنان پابرجاست، گواینکه همه از بیماری‌های واگیردار در این صنعت مطلعند. رستورانهای کوچک و مراکز فرهنگی بدون کمک بحال خود رها شده‌اند. اقتصاد محلی به نابودی کشیده می‌شود، درحالیکه کمپانی‌هایی مانند آمازون، گوگل، شبکه‌های ارتباطات اجتماعی، سیستمهای تجارت الکترونیکی و شرکت‌های اسلحه‌سازی از محدودیت‌های دوران پاندمی میلیونها بهره می‌برند. ما در خانه نشسته‌ایم و از همین جا به بازار رونق می‌دهیم چون اجازه بیرون رفتن را نداریم.
دستگیری پناهجویان و بازگرداندن اجباری آنها باید لغو شود! آپارتمان بجای کمپ
صنعت بازگرداندن اجباری پناهجویان در اروپا هم از بازندگان بحران کنونی نیست و در دوران موج دوم پاندمی قراردادی در این زمینه با افغانستان امضاء کرده. آلمان بدلیل پاندمی سربازانش را که در افغانستان مستقر هستند، به خانه بازمی‌گرداند در همان حال اما کسانی که از آنجا فرار کرده‌اند، به این منطقه جنگ‌زده برگردانده می‌شوند. در این محدوده اتریش در خط مقدم قرار گرفته. در همکاری با دیگر کشورهای اتحادیه اروپا دولت اتریش پناهجویان چچن را به سازمان اطلاعات و امنیت روسیه تحویل می‌دهد و از سپردن پناهجویان سیاسی به دولت ترکیه خودداری نمی‌کند.
سلامتی و زندگی خوب برای همه. مبارزه برای یک سیستم بهداشتی بدون اختلاف طبقاتی
همکارانی که در بخش بیمارستانهای دولتی کار می‌کنند، به ما گزارش می‌دهند که تقریبا هر روز بیمارانی جان خود را از دست می‌دهند که درمان لازم را دریافت نمی‌کنند؛ بدلیل کمبود تخت در بیمارستان و افراد آموزش دیده در بخش مراقبت‌های ویژه. نتیجه آنکه پرسنل می‌بایست تصمیم بگیرد که کدام یک از بیماران می‌تواند زنده بماند و چه کسی جانش را از دست می‌دهد. صرفه‌جوئی‌های وسیع در طول سالهای گذشته موجب این کمبودها شده و فشار را بر همکاران در بیمارستان افزایش داده. بجای کم کردن فشار بر آنها و اضافه کردن به شمار پرسنل، در دوران موج دوم تصمیم گرفته شد که بودجه بیمارستانها برای سال آینده ۱۳۰ میلیون یورو کاهش پیدا کند.
ما درود همبستگی خود را به بیمارستانها می‌فرستیم و از درخواست آنها برای افزایش پرسنل و زیرساخت لازم پشتیبانی می‌کنیم.
ویروس کنترل را متوقف کنیم
بر ترس و انزوا که موجب ضعف و پریشانی هستند، غلبه کنیم. دولت از افزایش بی‌عدالتی و بحران ایجاد شده در سیستم استفاده می‌کند تا سیاست مستبدانه‌ای را به پیش ببرد که به پلیس اختیارات بیشتری می‌دهد و بهره‌گیری از سیستمهای بسیار پیشرفته برای کنترل را توجیه می‌کند. نظارت بر ما از طریق سیستمهای الکترونیکی به مرور افزایش داده می‌شود و ما بایست خود را بدست خود کنترل کنیم. در سراسر دنیا امکانات برای اعتراض محدودتر می‌شوند. تاریخ به ما می‌آموزد که پاندمی‌ها همیشه محرکی برای نظم دادن و کنترل کردن هر چه بیشتر مردم بوده‌اند. به قوانین اضطراری دولتی عادت نکنیم و در برابر «کنترل داوطلبانه» خود مقاومت نشان دهیم.
یک جامعه همبسته نیاز به قوانین اضطراری ندارد! بیائید سازماندهی کنیم! یک زندگی خوب برای همه!
تو تنها نیستی!
به همدیگر توجه کنیم! همراه خود ماسک بیاورید و فاصله فیزیکی را رعایت کنید.
اطلاع حقوقی: بنا به قانون اضطراری کووید ۱۹ ( قانون شماره ۱۹، بند یک) ترک خانه برای شرکت در یک گردهمایی طبق مقررات، مجاز است. این مجوز برای بازگشت به خانه بعد از ساعت ۲۰ اعتبار دارد.
